13-16 luty, 2015. Beskid Żywiecki, hala Miziowa.
Duże schronisko, w którym pomieściło się prawie 50 członków Związku Polskich Fotografów Przyrody na jubileuszowym plenerze z okazji 20-lecia stowarzyszenia. Pogoda dopisała, powiedziałabym, że nawet aż za bardzo – słońce i wiatr przegnały z nieba wszelkie chmurki, malownicze mgiełki, a inwersja wystąpiła… dzień przed i dzień po naszym pobycie :-(.
Na szczęście śniegu nie zabrakło. Gruba na około 2 metry, lekko z wierzchu zmrożona pokrywa śnieżna kryła całą kosówkę. W tej sytuacji bardzo użyteczne, a przy wchodzeniu na Pilsko wprost niezbędne okazały sie rakiety śnieżne (poszukującym polecam TSL :-)).

Żeby zdążyć na świt na sam szczyt trzeba było ruszyć spod schroniska około 4.30, czyli jeszcze głęboką nocą. Ale na górze, oprócz wiatru i mrozu czekał piękny widok – wspaniała nagroda za wszelkie trudy i niewygody :-).
Na mróz jedyną radą były ciepłe ciuchy (nawet kominiarka się przydała), buty i gorąca herbata w termosie, a na wiatr – dobry statyw. Dla mojego Gitzo (z serii Systematic) był to chrzest bojowy, gdyż kupiony parę dni wcześniej od razu został poddany próbie. Dzięki temu szybko przekonałam się, że wart był swojej ceny, gdyż stojąc niezwykle stabilnie – egzamin zdał celująco 🙂 

Na Pilsku krajobraz jawił się prawdziwie księżycowy. Tylko gdzieniegdzie wystawały samotne bałwany i bałwaniątka – to świerki oblepione śniegiem tworzyły niezwykłą galerię rzeźby nowoczesnej…

Niektóre wyglądały niczym tajemnicze postacie wynurzające się ze śniegowych czeluści, by powitać kolejny dzień.

Inne z kolei przypominały żubry (ciekawe skąd się wzięły na Pilsku? ;-)).

Koło 7 rano słońce błysnęło znad Tatr – zmieniając balans bieli z błękitów na odcienie różu i złota.

Wkrótce magia poranka ustąpiła realiom dnia, a my – narciarzom, dla których nastał piękny słoneczny dzień.

Po południu, kiedy wyciągi stanęły, a narciarze zjechali na obiad, my znowu ruszyliśmy na poszukiwania ciekawych motywów –  do lasu…

… oraz na hale.
Z tych ostatnich najbardziej niezwykłą okazała się Jodłowcowa, której zmrożona, lodowa pokrywa przypomniała legendy o szklanej górze. Niestety brakowało zamku na szczycie, a czystą płaszczyznę polany żłobiły cięcia po skuterach :-(.

Mimo wszystko widok był tak magiczny, że zapragnęłam doczekać w tym miejscu nocy i gwiazd odbijających sie w tafli lodu jak w spokojnej tafli jeziora.
Odbić w tafli jeziora z pewnością bym nie doczekała, gdyż wiatr szalejący od świtu, nic sobie nie robił również i z „ciszy nocnej” targając czuprynami świerków, gwiżdżąc w uszach i próbując przewrócić statyw wraz z człowiekiem ;-). I tylko lód zachował spokój…