Kartka z kalendarza – październik

Polska – Bieszczady

Bieszczady – widok z Wielkiej Rawki
Październik 2020

dane techniczne:
Canon EOS 5D Mark IV; Canon EF 100-400mm f4,5 – 5,6 L II USM

parametry:
ISO 400; f/5.6; 1/500s; długość ogniskowej 400mm

Kartka na październik z kalendarza Polska 2024

Wyprawa na Wielką Rawkę na świt zorganizowana przez dwa sąsiadujące ze sobą parki – Bieszczadzki Park Narodowy w Polsce i Park Połoniny na Słowacji. Dalej, w planach było przejście na piechotę na stronę słowacką, w celu fotografowania cennych przyrodniczo buczyn.
Tego dnia o świcie nie było zbyt wielu mgieł, jedynie nisko w dolinach, co wymusiło użycie długiej ogniskowej. Wschodzące słońce z każdą chwilą zmieniało kolorystykę krajobrazu dookoła, a dynamiczne mgły sprawiały, że cały poranek można było stać w sumie w jednym miejscu, tworząc jakże różne fotografie.

W pewnym momencie pomyślałam, by wykorzystać trawy na pierwszym planie. Atutem długiej ogniskowej jest bowiem bardzo mała głębia ostrości. Dzięki temu podświetlone trawy pierwszego planu dały efekt lekko nierealny. Krótko mówiąc – dodały kilka płomyków do bieszczadzkiego widoku. I tak powstała kartka na miesiąc październik.

Islandia – Stokksnes

Islandia, czarne wydmy Stokksnes, widok na górę Vesturhorn
Wrzesień 2021

dane techniczne:
Canon EOS R5
Canon RF24-105mm F4 L IS USM

parametry:
ISO 100; f/11; 1/40 sek; długość ogniskowej 40mm

Kartka na październik z kalendarza Islandia 2024

Czarne wydmy plaży Stokksnes na południowo-wschodnim krańcu wyspy to do niedawna tzw. hidden game – ukryty skarb Islandii. Obecnie cel wypraw wielu fotografów. I nic dziwnego, gdyż owe wydmy prezentują się wyjątkowo malowniczo, szczególnie jesienią i zimą, kiedy trawy stają się złote i pięknie kontrastują z czernią piasku. Drugim atutem tego miejsca to spektakularna grupa Vesturhorn ze swoimi ostrymi szczytami przecinającymi częste na Islandii chmury.

Koniec września, samotna wyprawa na Islandię. Nocowałam w samochodzie koło Viking Cafe – przy wjeździe (płatnym) na wydmy. Dzięki temu jeszcze o błękitnej godzinie mogłam podziwiać jeszcze na wpół uśpione krajobrazy.

Przystanęłam przy plaży. Niestety chmury nisko nad horyzontem nie wróżyły pięknego świtu. A jednak niedaleko mnie stanęła grupka fotografów oczekujących na wschód słońca. Ich aparaty i oczy skierowane były w kierunku morza. Nie zauważyli nawet liska polarnego (pieśca), który kręcił się po czarnej plaży niedaleko ich aparatów. Prawdziwa nauczka, że będąc fotografem przyrody warto mieć oczy dookoła głowy.