Spanie jest fajne! Ale kiedy przesadzimy – czujemy się rozbici, źli i głodni. Przynajmniej ja tak mam i myślę, że niedźwiedzie podobnie się czują wczesną wiosną, kiedy budzą się z zimowego snu. W dodatku są osłabione długotrwałym postem. I tu na ratunek przychodzi im zielsko, po zjedzeniu którego, szybko wraca im siła i wigor.

Czy rzeczywiście tak jest? Czy niedźwiedzie jedzą czosnek? Niekoniecznie, ale tak powiadają starogermańskie legendy. Po nich to właśnie została nazwa: niemiecka – Bärlauch, łacińska – Allium ursinum, czy nasza polska – czosnek niedźwiedzi.

Ale że w każdej legendzie można znaleźć ziarno prawdy – to i w tej zawarta jest jedna, ale bardzo istotna: czosnek nieźwiedzi posiada niezwykłe właściwości lecznicze. Prześciga w tym tak cenny w naszej kuchni czosnek pospolity. Za Wikipedią: „ma silne działanie bakteriobójcze, obniża ciśnienie krwi, korzystnie działa na serce, zapobiega nowotworom złośliwym, miażdżycy, pobudza wydzielanie soku żołądkowego i żółci”. Jednym słowem: zielsko – ideał :-).
Ze względu na swe niezwykłe działanie zwany bywa podobno też czosnkiem cygańskim lub… cebulą czarownic ;-).

Dodam tylko, że zapachem rzeczywiście przypomina bardzo czosnek (Allium sativum), ale w odróżnieniu od niego, jadalne są tylko liście i to najlepiej zbierane przed kwitnieniem.
Tylko uwaga! W lesie, tak jak np. konwalie – jest pod ochroną! Do celów konsumpcyjno-leczniczych po prostu uprawia się go na grządkach.

Od dłuższego już czasu marzył mi się widok łanów kwitnącego czosnku w Puszczy Białowieskiej. I jak widać – wcześniej  czy później – marzenia się spełniają. No, przynajmniej takie.
W dodatku trafiłam w dziesiątkę – czosnek właśnie zaczął kwitnąć!

Marzenie się spełniło. Zaczęły się schody ;-).

Ponieważ czosnek niedźwiedzi lubi zacienione miejca (rośnie w żyznych, wilgotnych lasach) – pojawia się trudność, jaką niesie ze sobą w ogóle fotografia lasu, a dzikiej puszczy w szczególności.
Szukanie porządku w chaosie, balansu bieli w zielonkawej poświacie, uciekanie przed przepaleniami, długie czasy naświetlania.

Porządek budowały czasem pnie drzew, czasem zwalone konary lub kępa czosnku w mocnym punkcie. Balans ustawiałam ręcznie, dopasowując do pory dnia, gdyż do tematu podchodziłam parokrotnie. Wieczór okazał się  najlepszy właśnie z powodu delikatniejszego światła (dobry byłby też pochmurny lub wręcz deszczowy dzień ;-)). Metodą na uniknięcie przepaleń było również niedoświetlenie. Długie czasy z racji mroku, czy dużej głebi ostrości nie były aż takim problemem – po prostu trzeba było użyć statywu :-). Tylko makro robiłam z ręki, ustawiając ISO na 1250, dając niską przysłonę i nurkując z głową w kwiatach.

A wtedy… zapach czosnku wpełniał już nieomal wszystkie zmysły – intensywniej niż w klimatycznych zaułkach śródziemnomorskich miasteczek ;-).