Madera

Rzucona w fale Oceanu „wyspa wiecznej wiosny” – Madera. Ni to Europa (niecałe tysiąc kilometrów w linii prostej od jej wybrzeży), ni Afryka. Wchodząca w skład Archipelagu Makronezji, do dzisiaj będąca autonomicznym regionem Portugalii (co trochę widać po asortymencie w sklepach, niekiedy przypominającym półki z Biedronki).

Madera – wyspa wulkaniczna

Wulkany stworzyły ten kawałek lądu – niezwykle pofałdowanego, żyznego, z ostrymi klifami wpadającymi wprost do morza. Przewyższenia są tu naprawdę imponujące. Najwyższy szczyt – Pico Ruivo wznosi się już na 1862 metrów nad poziom morza, które raptem oddalony jest od wybrzeża zaledwie 10 km w linii prostej (!). Ta niezwykle bogata rzeźba terenu powoduje, że chociaż wyspa jest niewielka – i prostymi drogami (wiele dróg przebija się przez góry tunelami) można w godzinę dostać się z jednego krańca wyspy na drugi, czasami przejazd kilkunastu kilometrów może zabrać sporo czasu. Z rad praktycznym dodam, że najlepiej sprawdzają się niewielkie, ale „dzielne” samochody z automatyczna skrzynią biegów (wypożyczony Volkswagen Golf zdał egzamin na piątkę).

Gdzie warto nocować na Maderze?

To zależy czego szukamy. Tak ogólnie – południe jest bardziej słoneczne, cieplejsze i mocno zabudowane. Tutaj znajdziemy więcej hoteli, atrakcji turystycznych i prostych, wygodnych dróg. Północ częściej jest we mgle lub w chmurach, częściej też pada tu deszcz, są kręte drogi, miasteczka są mniej turystyczne, a klify bardzo malownicze. Północny zachód (Seixal, Porto Moniz) oferuje atrakcyjne klify i przede wszystkim bliskość wyjątkowego Lasu Fanal, a kolei z północnego wschodu (n.p. z Porto de Cruz) można mieć poniekąd na „wyciągnięcie ręki” najwyższe partie gór (Pico Ruivo, Pico Arieiro) czy malowniczy półwysep Świętego Wawrzyńca (Sao Lourenco).

Drzewa wawrzynowe Madery w słynnym lesie Fanal i na liście UNESCO

Jeśli chcemy lepiej sobie wyobrazić jak wyglądała Europa około 20 milionów temu, warto wybrać się do lasów wawrzynowych Madery. Nie jest to jednak takie proste, choćby ze względu na gigantyczne przewyższenia i mocno „zakrzaczony” charakter takiego lasu. Pojedyncze drzewa wawrzynowe najwygodniej podziwiać w zupełnie niezwykłym „lesie Fanal” na mglistym płaskowyżu w północno-zachodniej części wyspy. Warto też wybrać się na wycieczkę którąś z licznych levad – dróg biegnących wzdłuż maderskich „akweduktów” (z XVI wieku), zbierających wodę z gór, by nawodnić pola uprawne.