Wigierski Park Narodowy
Lasy i woda.
Serce parku stanowi rozległe jezioro Wigry z charakterystyczną sylwetą pokamedulskiego klasztoru. Ale park to nie tylko Wigry, to przecież liczne dystroficzne jeziorka – rude suchary, leśne rzeki i rzeczki z Czarną Hańczą na czele, olsy, brzeziny, świerczyny bagienne, bagna, torfowiska, a wreszcie bory i grądy ze starymi drzewami – świerkiem, grabem, czy dębem.
...dla tych, którzy uważnie, w ciszy przemierzają szlaki parku – kraina spokoju, gdzie przyroda pisze swoją historię.
Wigierski Park Narodowy – jeziora, suchary, lasy i leśne rzeki – tu mieszkają wilki, łosie i bobry.
Wigierskie lasy przecinają liczne rzeczki – Czarna Hańcza, Kamionka, Maniówka, Wiatrołuża. Leśne ostępy to wspaniałe schronienie dla dzikich zwierząt: jeleni, łosi, saren, dzików, lisów, borsuków, jenotów, ale także wilków, które trudno spotkać, ale których dwie rodziny zamieszkują teren parku (część północną i część południową); To także dom dla wielu ptaków oraz rzadkich gatunków roślin, mchów, grzybów i śluzowców, nieraz charakterystycznych dla lasów o charakterze naturalnym.
Wigierskie lasy – piękne, ale i zagrożone
To jeden z większych, ale też i młodszych parków narodowych. Chociaż pomysły objęcia tych terenów ochroną prawną sięgają początków XX wieku, do momentu utworzenia parku w 1989 roku – wciąż była prowadzona gospodarka leśna. Niestety odradzający się drzewostan w wielu miejscach coraz bardziej mający charakter puszczański (choć brak tu jeszcze starodrzewia), wciąż nękany jest przez kolejne wycinki, tym razem pod nazwą “przebudowy siedliska”. Idąc szlakiem mija się drzewa z pomarańczowymi kropkami. Dla mnie, fotografa – niezrozumiałe jest także oszpecanie pięknych, starych drzew odblaskową literką “P” – niszczącą walory krajobrazowe parku. Najbardziej bezpieczne są oczywiście obszary ochrony ścisłej, a także liczne olsy, torfowiska oraz strome zbocza, których na szczęście w parku nie brakuje. Wszak to atrakcyjny dla geologów region Suwalszczyzny!
inne strony
