Jeśli mamy piękną, mroźną zimę, to jest super. Gorzej jak pogoda jest „zgniła” – około zera stopni, szaro, buro, wilgotno… brrr. Wtedy zaczynam marzyć o wiośnie. A kiedy już przyjdzie – z zachwytem obserwuję cud budzącego się życia.

W Bieszczadach pierwsze jej zwiastuny pojawiły się już w połowie marca. Połoniny skryte grubą, lekko już nieświeżą kołdrą śniegu spały jeszcze w najlepsze, gdy tymczasem w dolinie Sanu zaczęło budzić się nowe życie.

Tradycyjnie pierwsza wyskoczyła śnieżyczka przebiśnieg (Galanthus nivalis)

i śnieżyca wiosenna (Leucojum vernum), która właśnie tu, w Bieszczadach występuje najliczniej z całej Polski.

Obydwa te gatunki przywykły do walki z humorzastą pogodą i nie straszne im mrozy czy opady śniegu. Wokół zazwyczaj jeszcze błoto, więc nie łatwo zrobić im ładny portet bez uszczerbku na własnym wyglądzie ;-).

Ale tak jak przebiśniegi szybko pojawiają się i szybko ustępują kolejnym wczesnowiosennym kwiatom, snieżyce – ku mojemu zdziwieniu, spotkałam nawet po miesiącu, tyle, że w bardziej zacienionym, wilgotnym miejscu.

Przełom kwietnia i maja to czas kwitnienia krzewów tarniny oraz samotnych drzew owocowych – pamiątek po niegdyś licznych w tym regionie bojkowskich wioskach.

Pomiędzy nimi, wśród traw, bujnie rosną malownicze pierwiosnki wyniosłe (Primula elatior) – charakterystyczne właśnie dla pasa Karpat i Sudetów. W odróżnieniu od swoich kuzynów, samotników – pierwiosnków lekarskich – tworzą piękne wiosenne bukiety.

Wzdłuż strumyków, potoków i na podmokłych łąkach złoci się knieć błotna (Caltha palustris), potocznie – kaczeńce.

W ich okolicach, szczególnie w cieplejsze dni, warto zacząć wypatrywać płazów. Zaczyna się bowiem pora godów.

Tutaj, w górach – gatunków jest na prawdę sporo. Ja spotkałam jedynie ropuchę szarą (Bufo bufo) splecioną w miłosnym uścisku…

oraz, ku mojej wielkiej radości, przepiękną salamandrę plamistą (Salamandra salamandra) – najwiekszego płaza ogoniastego w Europie. Jej ubarwienie – niezwykle kontrastowe – ma na celu odstraszyć potencjalnych konsumentów. Kolor żółty w tym wypadku ostrzega przed toksycznością i rzeczywiście, lepiej sobie darować potrawę z tych pięknych zwierząt zwłaszcza, że podlegają ochronie gatunkowej ;-).

Nie są zbyt płochliwe, więc spokojnie można przybliżyć się do nich z obiektywem makro. Jedyny problem to silny kontrast, z którym matryca czasem sobie nie radzi oraz śliska skóra łatwo odbijajaca światło. Na to drugie radą może być filtr polaryzacyjny – na pierwsze – lekkie niedoświetlenie.

Ale uwaga! Kiedy budzą się płazy i zaczyna się dla nich okres godów – wyłażą na drogi, przemierzają szosy nieświadome grożącego im śmiertelnego niebezpieczeństwa. Dlatego zwolnij! A jak możesz – zatrzymaj na chwilę samochód, weź delikatnie płaza w ręce i przerzuć go na stronę, w którą właśnie zmierzał. Pozwól i jemu nacieszyć się wiosną :-).