Niestety złota polska jesień jak i wczesna wiosna trwają zazwyczaj krótko,
o wiele za krótko, by zdążyć się nimi nacieszyć.
Dlatego hasło „carpe diem” jest  w tym czasie bardzo aktualne…
wszak kolejna szansa dopiero za rok.

Jadąc do Białowieży wiedziałam, że kolory jesieni już zawitały do puszczy. Nie byłam jednak pewna, czy jeszcze je zastanę. Wiatr od paru dni robił co mógł, by utkać ze złotych liści puszysty i szeleszczący dywan. Co gorsze – taka wietrzna pogoda nie dawała szans na poranne mgły czy spotkanie sóweczki, na które ogromnie liczyłam.

A jednak – już pierwsze spotkanie rozwiało moje obawy o kolory…  puszcza nadal jest złota! 🙂

Jeszcze pierwszego popołudnia udaje się spotkać dwa dzięcioły trójplaczaste (Picoides tridactylus) prowadzące zaciętą sprzeczkę – raz na lipie, raz dębie, świerku… jednym słowem – gdzie popadnie ;-).

Dzięcioły te niestety nielicznie występują w Polsce gdyż ich istnienie ściśle powiązane jest ze środowiskiem starych borów świerkowych i mieszanych z dużą ilością martwych drzew.
W puszczy mają się na szczęście dobrze :-).

Następnego dnia – świt pogodny, choć niestety zbyt wietrzny, by liczyć na malownicze mgły. Przynosi natomiast miłe spotkanie ze stadkiem żubrów (Bison bonasus). Teraz, jesienią, kiedy zaczynają powoli wychodzić z gęstwiny leśnej na łąki, istnieje większa szansa ich spotkania. Powoli skradając się w kierunku stada udaje się podejść w miarę blisko nie wzbudzając niepotrzebnego niepokoju. Pasą się leniwie – ot, krowy na pastwisku ;-).

Jednak te same „krowy” napotkane w lesie robią znacznie większe wrażenie, a też ich zachowanie potrafi zmienić się na niekorzyść napotkanego „intruza”.

O tej porze obok krów z cielakami kręcą się zakochane samce. Przytulają się, liżą swoją wybrankę i od czasu do czasu testują gotowość swojej partnerki.

W końcu wiatr cichnie zupełnie. Wreszcie słychać pogwizdywania sóweczek (Glaucidium passerinum).

Te najmniejsze z polskich sów należą do bardzo walecznych drapieżników. Z pozoru wyglądając jak mała maskotka – są w stanie upolować mysz, czy nawet większą od siebie ofiarę jak np. drozda. Dlatego pojawienie się sóweczki zazwyczaj powoduje rwetes w ptasim światku.

W końcu przychodzą też mgliste poranki…

Ale już wkrótce jesienne drogi żegnają mnie… do zobaczenia za rok 🙂