„Przeminęły nad tobą czasy złe, zlane ludzką krwią. Ciągną inne, inne.  Lecz któż może wiedzieć, czy z plemienia ludzi, gdzie wszystko jest zmienne i niewiadome, nie wyjdą znowu drwale z siekierami, ażeby ściąć do korzenia macierz jodłową na podstawie nowego prawa, w interesie jakiegoś handlu lub czyjegoś niezbędnego zysku. Jakie bądź bytoby prawo, czyjekolwiek by było, do tych przyszłych barbarzyńców poprzez wszystkie czasy wołam z krzykiem: – nie pozwalam! (…)

Puszcza jest niczyja – nie moja ani twoja, ani nasza, jeno boża, święta!”

Tak ponad sto lat temu pisał w pełnych żaru słowach Stefan Żeromski w swojej „Puszczy jodłowej”. Tekst dawny, ale wciąż aktualny. Niestety. Czasy się zmieniły, siekiery zamieniono na piły łańcuchowe i wciąż starym drzewom grozi śmierć – w imię interesów pewnych grup ludzi, w imię zachłanności człowieka, który wszystko co go otacza chciałby przerobić na zysk dla siebie samego. A przecież, jak pisał Leopold Staff „Cóż jest piękniejszego niż wysokie drzewa?”…

Pod koniec kwietnia odwiedziłam naszą najstarszą puszczę w Europie. Nie musiałam jechać do niej zbyt długo, kupować Euro, przekraczać granice. Wystarczyło parę godzin jazdy i już byłam na miejscu – w prastarym lesie Puszczy Białowieskiej. Dotknęłam historii, dotykając starych dębów, pochyliłam się nad prawdą o przemijaniu widząc wielkie wykroty, poznałam siłę przyrody dostrzegając młode samosiejki w podszyciu wielkiego lasu.

W przeciwieństwie do uporządkowanych lasów gospodarczych, gdzie hoduje się deski – ta puszcza tętni życiem – począwszy od samych roślin, grzybów, śluzowców, poprzez rzadkie gatunki owadów, ptaków a skończywszy na jeleniach, wilkach i żubrach – prawdziwych władcach tych kniei.
Puszcza. Jedyna taka w Europie. Chrońmy ją.