Czasem nasze plany zawodzą. I bardzo dobrze.
A plan tego dnia był taki: mgła, słońce i żubry.

Czwarta rano. Na polach mgły. Zapowiada się słoneczny świt. Są też dwa żubry, samce, przy porannym śniadaniu. 

Postanawiam obejść żubry szerokim łukiem, by mieć je w kontrze kiedy wzejdzie słońce. Niestety do wschodu jeszcze trochę. Tymczasem jeden z samców wyraźnie zmierza do pobliskiego lasu.
Czas zaczyna się dłużyć. Kto będzie pierwszy – słońce na łąkach czy żubry w lesie?

Póki co mgliste kolorki malują pejzaż przede mną. Ale czekam na więcej.

Na szczęście drugi żubr, słynny Wiking, wcale się nie spieszy. Leniwie wędruje za swym nerwowym kompanem. Jest szansa. Podążam za nimi.
Buty mokre od rosy, po spodniach łażą kleszcze, ale kto by się przejmował w takiej chwili drobną zwierzyną? 😉
Wciąż mam nadzieję, na piękną kontrę we mgle. 

Niestety – brak synchronizacji w przyrodzie. Słońce na polanie nie zastaje już ani żubrów, ani nawet tak gęstej, poczatkowo, mgły. 

Żubry weszły do lasu.
Ja za nimi.

I nagle… polne „krówki” w lesie przeistaczają się w prawdziwych władców puszczy. Widać, że pasują do lasu, a las do nich. Chociaż bardziej nieufne, trudniejsze do wypatrzenia,  jak już się je dostrzeże – wyglądają prawdziwie po królewsku… nawet podczas porannej toalety w postaci czochrania się o wykrot ;-). 

…a jaka adrenalina.

Jak widać żubr w oparach kolorowej mgły jest może i piękny, ale… warto wybrać się też z nim czasem i do lasu! 🙂