Kwiecień w Bieszczadach to czas, kiedy można przy odrobinie szczęścia, doświadczyć kilku pór roku.

(więcej…)

Lofoty na początku marca. Niebo wydawało się jakieś inne.
Delikatne smugi, ledwo wyczuwalne snuły się ponad widnokręgiem.
Stratusy? Jeśli tak, to cienkie jak mgiełka… zewsząd spoglądały gwiazdy. Setki, tysiące gwiazd…
Ustawiłam aparat na statywie. Wysokie ISO, otwarta przysłona, kilkanaście sekund naświetlania.
Na wyświetlaczu zobaczyłam zorzę. Moją własną, pierwszą w życiu…

(więcej…)

Wędrówka wśród tajemniczych białych postaci. Czasami nie wiadomo już było do końca, czy są z kamienia, czy mieszkają w drzewach. Góry Stołowe pokrył śnieg i cisza…

(więcej…)

Prognozy pogody dla południowo-wschodniego krańca Bieszczadów co prawda pokazywały jeszcze mróz, ale też i pełne zachmurzenie. Skończył się krótki, słoneczny wyż.
Z zachodu powoli nadciągał ciemny wał chmur, wraz ociepleniem i szarugą. W sumie nie było sensu ruszać w teren. A jednak… Bukowe Berdo nazbyt mocno kusiło!  (więcej…)

Niby blisko, a jakoś nigdy nie po drodze… a przecież i Kampinos ma swoje perły.
Dwa plenery, dwie pory roku – wiosna i jesień. Każda coś wniosła, czymś zachwyciła. (więcej…)

Kraina fantasy – zbudowana ze skał, wody i wszechobecnej roślinności – nie bez powodu zwana jest szmaragdową wyspą. (więcej…)

Po długiej zimie nic tak nie cieszy jak one – pierwsze oznaki nowego życia rozsypane w uśpionym krajobrazie… (więcej…)

Marzec. Rozlewiska Biebrzy skute były jeszcze częściowo lodem.

Pierwsze ciepłe dni przywiały zapach wiosny.
Można było ją wyczuć w powietrzu.
Można też było ją usłyszeć… i zobaczyć.  (więcej…)

Minął grudzień, styczeń, luty… nadzieja na prawdziwą zimę upadła. I wtedy powiało.
Wyżowe powietrze wprost znad Syberii przyniosło mróz, słońce oraz nadzieję na choć kilka w tym sezonie naprawdę pięknych zimowych dni… (więcej…)

Żaden las nie dorówna puszczy, bo w odróżnieniu od niego – puszcza ma czas.  

Jest w niej miejsce na codzienny cud narodzin, powolne wzrastanie, jest miejsce na starość, śmierć i… kolejne, nowe życie. (więcej…)

Ciemno. Delikatne mgły snują się w dolinach. Trzeba wyjść powyżej, ponad drogę, ukryć się na skraju polany i czekać. Las gada… a raczej porykuje. 

Świta… odgłosy stają się cieniami, by wkrótce nabrać całkiem realnych kształtów. (więcej…)

Czerwiec. Białe noce. Samochód 4×4 i plecak ze sprzętem fotograficznym.
Namiot zbędny – śpię w samochodzie.

(więcej…)

Tereny projektowanego Turnickiego Parku Narodowego zachwycają swoim pięknem, naturalnym bogactwem i różnorodnością.

W porównaniu z innymi pogórzami – wciąż słabo zaludniony, mocno pofałdowany teren, urzeka malowniczością krajobrazów oraz leniwym spokojem. (więcej…)

Mrozy odpuściły. Nawet śnieg w północnej części Bieszczadów zaczął pospiesznie znikać, jakby szybko chciał zatrzeć wspomnienie o prawdziwej zimie.

Na szczęście wyżej położone partie gór, w okolicy Ustrzyk Górnych czy Wyżnej Przełęczy, nadal cieszyły oko grubą warstwą śniegu. (więcej…)

Kto odwiedził litewską część pojezierza wie, że Suwalski Park Krajobrazowy stanowi jedynie malutką cząstkę tego malowniczego obszaru – pamiątki po burzliwych przygodach lodowca na tym terenie. A jednak, chociaż niewielki, zachwyca swoim pagórkowatym ukształtowaniem jak również licznymi jeziorami głęboko wrzynającymi się w wąskie doliny. (więcej…)

Parafrazując słynny cytat Goethego powiedziałabym: „Trwaj zimo, jesteś piękna!”

W ostatnich latach zimy nas nie rozpieszczały. O śnieg było trudno nawet w górach, nie mówiąc o terenach nizinnych. Nic więc dziwnego, że tegoroczne mrozy ucieszyły mnie niezmiernie i zmobilizowały, by ruszyć w teren.
Na początek wybrałam kierunek północny, nieomal sam polski biegun zimna – Wigierski Park Narodowy. (więcej…)

Październik, tradycyjnie najlepszy miesiąc do łapania „złotej polskiej jesieni” w tym roku nie dopisał. Po wielu dniach brzydkiej pogody, kiedy deszcz i wiatr nie oszczędzały ani nas, ani przyrody, jechałam w Góry Stołowe domyślając się, że na miejscu zastanę typowo listopadowe „przedzimie”. Ale tylko częściowo miałam rację. (więcej…)

…a z jesienią błądzę ja – w porannej mgle, w poszukiwaniu kolorów, światła.

Słucham ryku jeleni, podglądam pasące się sarny, zaglądam w przeszłość Beskidu Niskiego podziwiając kamienne krzyże czy drewniane cerkiewki. (więcej…)

Połowa września, Tarnawa Wyżna, Bieszczady.
Poranne mgły snują się malowniczo w Dolinie Sanu. Na ścieżkach, obok ludzkich – tropy wilków i niedźwiedzi. W pobliskim lesie słychać pogwizdywanie sóweczki, z oddali płynie charakterystyczne postękiwanie byków. Początek rykowiska.

Wstaje dzień – jeszcze lekko tajemniczy, pełen zapachów, kolorów i melodii. Nagle… ostry zgrzyt pilarek przecina mgłę. Milkną jelenie, milkną ptaki. Czar pryska. (więcej…)

Półwysep Purekkari – najdalej na północ wysunięty przyczółek Estonii.

Położony w Parku Narodowym Lahemaa (oddalony zaledwie ok. 80 km od Tallina), głęboko wrzyna się swoją kamienistą plażą w spokojne wody Zatoki Fińskiej.

To naturalne, wąskie „molo”, dzięki któremu można suchą nogą wejść w głąb morza i stamtąd obserwować spektakl dziejący się na niebie i wodzie…

deszczowe chmury zbierające się nad lądem, ulewę, tęczę… a w końcu ciepłe światło zachodzącego słońca

i spokojny błękit wieczoru.