Dzisiejsze czasy są coraz trudniejsze dla dzikiej przyrody. Globalne ocieplenie, błyskawicznie rosnąca liczba ludności, a co za tym idzie, wypieranie gatunków z ich naturalnych siedlisk, skażenie powietrza, wody, wycinanie lasów… Takie i podobne problemy, z jakimi musi borykać się dzika przyroda, można by jeszcze długo wymieniać.

(więcej…)

Takie nie wiadomo co… lato już się skończyło, a na jesień trochę za wcześnie.

(więcej…)

Tej wiosny niestety najbujniej zakwitł korona-wirus COVID- 19.

(więcej…)

Biel nie zawsze jest biała…

(więcej…)

Islandia zimą bywa kolorowa, zwłaszcza kiedy jest bezchmurnie. O wschodzie różowo-pomarańczowa, błękitna po zachodzie, zielona nocą.
Ale najczęściej przybiera różne odcienie bieli…
i czerni.

(więcej…)

Całą drogę padał deszcz. Wilgotno-smutny krajobraz nie zdradzał, że z każdym kilometrem bliżej było do zimy.

A jednak – w Bieszczadach już na nas czekała – zimna, piękna… i bardzo zawiana. Zwłaszcza pierwszego dnia.

(więcej…)

Onegdaj zimy bywały inne… a śnieg w grudniu był czymś oczywistym, czymś, co otulało świat, zanim ten zasnął na kilka zimowych miesięcy.

Niestety w dobie zmian klimatu – ani świat nie zasypia, ani śnieg nie otula krajobrazu. Mamy więc przed-zimie, które płynnie przechodzi w po-zimie. Zrobiło się szaro-buro.

Na szczęście Puszcza Białowieska zawsze ma coś do zaoferowania, nawet jeśli cały świat wokół smutnie zwiesił głowę…

(więcej…)

Nie zawsze jest nam dane być w odpowiednim czasie, w odpowiednim miejscu… a raczej – zdarza się to zbyt rzadko.
Tym bardziej warunki fotograficzne, które zastałam w październiku 2019 w Pieninach, były prawdziwą niespodzianką.
Cztery świty spędzone wśród mgieł i kolorów stały się najlepszymi świtami roku 2019.

(więcej…)

If you don’t like the weather, wait a minute

Wędrując po Szkocji można szybko zrozumieć, dlaczego rozmowy o pogodzie mogą być, wbrew pozorom, naprawdę zajmujące. Deszcz, mżawka, wiatr… mogą i często lubią dać się we znaki.

(więcej…)

Zanim człowiek zasadził las, była Puszcza…
piękna, dzika i różnorodna.
Życie i śmierć miały sens, a każde stworzenie było potrzebne i ważne – jak kawałki puzzla w wielkim obrazie matki natury.

(więcej…)

Kwiecień w Bieszczadach to czas, kiedy można przy odrobinie szczęścia, doświadczyć kilku pór roku.

(więcej…)

Lofoty na początku marca. Niebo wydawało się jakieś inne.
Delikatne smugi, ledwo wyczuwalne snuły się ponad widnokręgiem.
Stratusy? Jeśli tak, to cienkie jak mgiełka… zewsząd spoglądały gwiazdy. Setki, tysiące gwiazd…
Ustawiłam aparat na statywie. Wysokie ISO, otwarta przysłona, kilkanaście sekund naświetlania.
Na wyświetlaczu zobaczyłam zorzę. Moją własną, pierwszą w życiu…

(więcej…)

A jednak można…
Lofockie wioski rybackie – z małymi domkami, nieśmiałymi portami wśród surowych skał, niepowtarzalnym klimatem pachnącym suszonym dorszem – pokazują dobitnie, że można tak budować, by nie raniło oczu. Wpisują się w krajobraz, tworząc z okalającymi je górami – wspólne, jakże malownicze widoki…

(więcej…)

Wędrówka wśród tajemniczych białych postaci. Czasami nie wiadomo już było do końca, czy są z kamienia, czy mieszkają w drzewach. Góry Stołowe pokrył śnieg i cisza…

(więcej…)

Prognozy pogody dla południowo-wschodniego krańca Bieszczadów co prawda pokazywały jeszcze mróz, ale też i pełne zachmurzenie. Skończył się krótki, słoneczny wyż.
Z zachodu powoli nadciągał ciemny wał chmur, wraz ociepleniem i szarugą. W sumie nie było sensu ruszać w teren. A jednak… Bukowe Berdo nazbyt mocno kusiło!  (więcej…)

Niby blisko, a jakoś nigdy nie po drodze… a przecież i Kampinos ma swoje perły.
Dwa plenery, dwie pory roku – wiosna i jesień. Każda coś wniosła, czymś zachwyciła. (więcej…)

Kraina fantasy – zbudowana ze skał, wody i wszechobecnej roślinności – nie bez powodu zwana jest szmaragdową wyspą. (więcej…)

Po długiej zimie nic tak nie cieszy jak one – pierwsze oznaki nowego życia rozsypane w uśpionym krajobrazie… (więcej…)

Marzec. Rozlewiska Biebrzy skute były jeszcze częściowo lodem.

Pierwsze ciepłe dni przywiały zapach wiosny.
Można było ją wyczuć w powietrzu.
Można też było ją usłyszeć… i zobaczyć.  (więcej…)

Minął grudzień, styczeń, luty… nadzieja na prawdziwą zimę upadła. I wtedy powiało.
Wyżowe powietrze wprost znad Syberii przyniosło mróz, słońce oraz nadzieję na choć kilka w tym sezonie naprawdę pięknych zimowych dni… (więcej…)

Żaden las nie dorówna puszczy, bo w odróżnieniu od niego – puszcza ma czas.  

Jest w niej miejsce na codzienny cud narodzin, powolne wzrastanie, jest miejsce na starość, śmierć i… kolejne, nowe życie.

(więcej…)

Ciemno. Delikatne mgły snują się w dolinach. Trzeba wyjść powyżej, ponad drogę, ukryć się na skraju polany i czekać. Las gada… a raczej porykuje. 

Świta… odgłosy stają się cieniami, by wkrótce nabrać całkiem realnych kształtów. (więcej…)

Czerwiec. Białe noce. Samochód 4×4 i plecak ze sprzętem fotograficznym.
Namiot zbędny – śpię w samochodzie.

(więcej…)

Tereny projektowanego Turnickiego Parku Narodowego zachwycają swoim pięknem, naturalnym bogactwem i różnorodnością.

W porównaniu z innymi pogórzami – wciąż słabo zaludniony, mocno pofałdowany teren, urzeka malowniczością krajobrazów oraz leniwym spokojem. (więcej…)

Mrozy odpuściły. Nawet śnieg w północnej części Bieszczadów zaczął pospiesznie znikać, jakby szybko chciał zatrzeć wspomnienie o prawdziwej zimie.

Na szczęście wyżej położone partie gór, w okolicy Ustrzyk Górnych czy Wyżnej Przełęczy, nadal cieszyły oko grubą warstwą śniegu. (więcej…)

Kto odwiedził litewską część pojezierza wie, że Suwalski Park Krajobrazowy stanowi jedynie malutką cząstkę tego malowniczego obszaru – pamiątki po burzliwych przygodach lodowca na tym terenie. A jednak, chociaż niewielki, zachwyca swoim pagórkowatym ukształtowaniem jak również licznymi jeziorami głęboko wrzynającymi się w wąskie doliny. (więcej…)

Parafrazując słynny cytat Goethego powiedziałabym: „Trwaj zimo, jesteś piękna!”

W ostatnich latach zimy nas nie rozpieszczały. O śnieg było trudno nawet w górach, nie mówiąc o terenach nizinnych. Nic więc dziwnego, że tegoroczne mrozy ucieszyły mnie niezmiernie i zmobilizowały, by ruszyć w teren.
Na początek wybrałam kierunek północny, nieomal sam polski biegun zimna – Wigierski Park Narodowy. (więcej…)

Październik, tradycyjnie najlepszy miesiąc do łapania „złotej polskiej jesieni” w tym roku nie dopisał. Po wielu dniach brzydkiej pogody, kiedy deszcz i wiatr nie oszczędzały ani nas, ani przyrody, jechałam w Góry Stołowe domyślając się, że na miejscu zastanę typowo listopadowe „przedzimie”. Ale tylko częściowo miałam rację. (więcej…)

…a z jesienią błądzę ja – w porannej mgle, w poszukiwaniu kolorów, światła.

Słucham ryku jeleni, podglądam pasące się sarny, zaglądam w przeszłość Beskidu Niskiego podziwiając kamienne krzyże czy drewniane cerkiewki. (więcej…)

Połowa września, Tarnawa Wyżna, Bieszczady.
Poranne mgły snują się malowniczo w Dolinie Sanu. Na ścieżkach, obok ludzkich – tropy wilków i niedźwiedzi. W pobliskim lesie słychać pogwizdywanie sóweczki, z oddali płynie charakterystyczne postękiwanie byków. Początek rykowiska. (więcej…)

Półwysep Purekkari – najdalej na północ wysunięty przyczółek Estonii.

Położony w Parku Narodowym Lahemaa (oddalony zaledwie ok. 80 km od Tallina), głęboko wrzyna się swoją kamienistą plażą w spokojne wody Zatoki Fińskiej.

To naturalne, wąskie „molo”, dzięki któremu można suchą nogą wejść w głąb morza i stamtąd obserwować spektakl dziejący się na niebie i wodzie… (więcej…)

Lipcowy wypad w Karkonosze.
Wbrew obawom, że skoro lato i wakacje, to z pewnością w górach będą tłumy – na szlaku było zupełnie miło i spokojnie, a po czeskiej stronie, w Labskiej Boudzie – cisza i pustki. Może  wysokie ceny wystraszyły turystów, a może już taki urok schronisk położonych wysoko?
Niedaleko owej boudy znajdują się dwa piękne wodospady – moim zdaniem jedne z najbardziej atrakcyjnych w całych Karkonoszach. (więcej…)

Podkrakowskie skałki najlepiej smakują w maju i październiku. To właśnie wtedy najładniej kontrastują białe wapienne skały z jaskrawą zielenią wiosny lub feerią jesiennych kolorów. (więcej…)

Pierwszy przywitał mnie zamek w Olsztynie… nie, nie na Mazurach, a na południu, koło Częstochowy – tam, gdzie zaczynają się wapienne skały Jury Krakowsko-Częstochowskiej. Po przelotnym deszczu niebo pięknie się rozpogodziło. Zatrzymuję samochód na darmowym parkingu koło kościoła i wąską ścieżką wspinam się na wzgórze, z daleka obserwując stadko owiec wypasanych pod murami zamku. (więcej…)

„Przeminęły nad tobą czasy złe, zlane ludzką krwią. Ciągną inne, inne.  Lecz któż może wiedzieć, czy z plemienia ludzi, gdzie wszystko jest zmienne i niewiadome, nie wyjdą znowu drwale z siekierami, ażeby ściąć do korzenia macierz jodłową na podstawie nowego prawa, w interesie jakiegoś handlu lub czyjegoś niezbędnego zysku. Jakie bądź bytoby prawo, czyjekolwiek by było, do tych przyszłych barbarzyńców poprzez wszystkie czasy wołam z krzykiem: – nie pozwalam! (…) (więcej…)

Dopiero co śnieg ustąpił z pastwisk i hal Podhala. Ciepłe, wiosenne słońce ogrzało zmarzniętą ziemię, która odpowiedziała mieniąc się wszystkimi odcieniami fioletu.

Całe łany szafranu spiskiego (potocznie zwanego krokusami) pojawiły się w Tatrach Zachodnich, na Gubałówce czy nawet we wsiach położonych poniżej jak Witów czy Kościelisko.
Ale najwspanialej i najbardziej okazale zakwitła jak co roku Polana Chochołowska. (więcej…)

Wszyscy uciekli. Schowali się w schronisku, poszukali ciepłej kwatery, poszli na piwo.
Zostali tylko oni – czasem dumnie wyprostowani, częściej pochyleni, lekko zgarbieni; w grupkach lub samotni – karkonoscy strażnicy mgieł. (więcej…)

Nie wiedziałam czy to na pewno dobry pomysł.
Rano ruszałam na południe, a tymczasem całe Podhale tonęło w błocie zamiast w śniegu, który w szczątkowej postaci zajmował jedynie górne partie Tatr. Na szczęście prognoza pogody (kombinacja polskiego meteo.pl wraz z norweskim yr.no ) zapowiadała przełom. I rzeczywiście. Kiedy dotarłam do Zakopanego – oczom moim ukazał się świat w stylu high-key. Było biało. I nadal sypało. (więcej…)

Kiedyś to były zimy!… tak chciało by się westchnąć przypominając sobie czasy, kiedy to śnieg był towarem dostępnym niemalże „od ręki” w sezonie od grudnia po koniec lutego… Dziś trzeba się cieszyć z pojedynczych dni, łapać chwile, kiedy zima zapuka do okna. (więcej…)

Świt… gęsta mgła otula szczyt, przenika stary bukowy las poniżej. Nie widać nic poza słynną sosną.
Powoli, minuta po minucie odsłania się oczom barwny świat jesiennych Pienin. W dole można już dostrzec to, co było dostępne jedynie dla ucha – Dunajec. Od góry horyzont zamyka bielejące się z dala pasmo Tatr.

Sokolica – symbol polskich krajobrazów.

(więcej…)