Czerwiec. Białe noce. Samochód 4×4 i plecak ze sprzętem fotograficznym.
Namiot zbędny – śpię w samochodzie.

(więcej…)

Tereny projektowanego Turnickiego Parku Narodowego zachwycają swoim pięknem, naturalnym bogactwem i różnorodnością.

W porównaniu z innymi pogórzami – wciąż słabo zaludniony, mocno pofałdowany teren, urzeka malowniczością krajobrazów oraz leniwym spokojem. (więcej…)

Mrozy odpuściły. Nawet śnieg w północnej części Bieszczadów zaczął pospiesznie znikać, jakby szybko chciał zatrzeć wspomnienie o prawdziwej zimie.

Na szczęście wyżej położone partie gór, w okolicy Ustrzyk Górnych czy Wyżnej Przełęczy, nadal cieszyły oko grubą warstwą śniegu. (więcej…)

Kto odwiedził litewską część pojezierza wie, że Suwalski Park Krajobrazowy stanowi jedynie malutką cząstkę tego malowniczego obszaru – pamiątki po burzliwych przygodach lodowca na tym terenie. A jednak, chociaż niewielki, zachwyca swoim pagórkowatym ukształtowaniem jak również licznymi jeziorami głęboko wrzynającymi się w wąskie doliny. (więcej…)

Parafrazując słynny cytat Goethego powiedziałabym: „Trwaj zimo, jesteś piękna!”

W ostatnich latach zimy nas nie rozpieszczały. O śnieg było trudno nawet w górach, nie mówiąc o terenach nizinnych. Nic więc dziwnego, że tegoroczne mrozy ucieszyły mnie niezmiernie i zmobilizowały, by ruszyć w teren.
Na początek wybrałam kierunek północny, nieomal sam polski biegun zimna – Wigierski Park Narodowy. (więcej…)

Październik, tradycyjnie najlepszy miesiąc do łapania „złotej polskiej jesieni” w tym roku nie dopisał. Po wielu dniach brzydkiej pogody, kiedy deszcz i wiatr nie oszczędzały ani nas, ani przyrody, jechałam w Góry Stołowe domyślając się, że na miejscu zastanę typowo listopadowe „przedzimie”. Ale tylko częściowo miałam rację. (więcej…)

…a z jesienią błądzę ja – w porannej mgle, w poszukiwaniu kolorów, światła.

Słucham ryku jeleni, podglądam pasące się sarny, zaglądam w przeszłość Beskidu Niskiego podziwiając kamienne krzyże czy drewniane cerkiewki. (więcej…)

Połowa września, Tarnawa Wyżna, Bieszczady.
Poranne mgły snują się malowniczo w Dolinie Sanu. Na ścieżkach, obok ludzkich – tropy wilków i niedźwiedzi. W pobliskim lesie słychać pogwizdywanie sóweczki, z oddali płynie charakterystyczne postękiwanie byków. Początek rykowiska.

Wstaje dzień – jeszcze lekko tajemniczy, pełen zapachów, kolorów i melodii. Nagle… ostry zgrzyt pilarek przecina mgłę. Milkną jelenie, milkną ptaki. Czar pryska. (więcej…)

Półwysep Purekkari – najdalej na północ wysunięty przyczółek Estonii.

Położony w Parku Narodowym Lahemaa (oddalony zaledwie ok. 80 km od Tallina), głęboko wrzyna się swoją kamienistą plażą w spokojne wody Zatoki Fińskiej.

To naturalne, wąskie „molo”, dzięki któremu można suchą nogą wejść w głąb morza i stamtąd obserwować spektakl dziejący się na niebie i wodzie…

deszczowe chmury zbierające się nad lądem, ulewę, tęczę… a w końcu ciepłe światło zachodzącego słońca

i spokojny błękit wieczoru.

Lipcowy wypad w Karkonosze.
Wbrew obawom, że skoro lato i wakacje, to z pewnością w górach będą tłumy – na szlaku było zupełnie miło i spokojnie, a po czeskiej stronie, w Labskiej Boudzie – cisza i pustki. Może  wysokie ceny wystraszyły turystów, a może już taki urok schronisk położonych wysoko?
Niedaleko owej boudy znajdują się dwa piękne wodospady – moim zdaniem jedne z najbardziej atrakcyjnych w całych Karkonoszach. (więcej…)

Podkrakowskie skałki najlepiej smakują w maju i październiku. To właśnie wtedy najładniej kontrastują białe wapienne skały z jaskrawą zielenią wiosny lub feerią jesiennych kolorów. (więcej…)

Pierwszy przywitał mnie zamek w Olsztynie… nie, nie na Mazurach, a na południu, koło Częstochowy – tam, gdzie zaczynają się wapienne skały Jury Krakowsko-Częstochowskiej. Po przelotnym deszczu niebo pięknie się rozpogodziło. Zatrzymuję samochód na darmowym parkingu koło kościoła i wąską ścieżką wspinam się na wzgórze, z daleka obserwując stadko owiec wypasanych pod murami zamku. (więcej…)

„Przeminęły nad tobą czasy złe, zlane ludzką krwią. Ciągną inne, inne.  Lecz któż może wiedzieć, czy z plemienia ludzi, gdzie wszystko jest zmienne i niewiadome, nie wyjdą znowu drwale z siekierami, ażeby ściąć do korzenia macierz jodłową na podstawie nowego prawa, w interesie jakiegoś handlu lub czyjegoś niezbędnego zysku. Jakie bądź bytoby prawo, czyjekolwiek by było, do tych przyszłych barbarzyńców poprzez wszystkie czasy wołam z krzykiem: – nie pozwalam! (…) (więcej…)

Dopiero co śnieg ustąpił z pastwisk i hal Podhala. Ciepłe, wiosenne słońce ogrzało zmarzniętą ziemię, która odpowiedziała mieniąc się wszystkimi odcieniami fioletu.

Całe łany szafranu spiskiego (potocznie zwanego krokusami) pojawiły się w Tatrach Zachodnich, na Gubałówce czy nawet we wsiach położonych poniżej jak Witów czy Kościelisko.
Ale najwspanialej i najbardziej okazale zakwitła jak co roku Polana Chochołowska. (więcej…)

Wszyscy uciekli. Schowali się w schronisku, poszukali ciepłej kwatery, poszli na piwo.
Zostali tylko oni – czasem dumnie wyprostowani, częściej pochyleni, lekko zgarbieni; w grupkach lub samotni – karkonoscy strażnicy mgieł.

Nie wiedziałam czy to na pewno dobry pomysł.
Rano ruszałam na południe, a tymczasem całe Podhale tonęło w błocie zamiast w śniegu, który w szczątkowej postaci zajmował jedynie górne partie Tatr. Na szczęście prognoza pogody (kombinacja polskiego meteo.pl wraz z norweskim yr.no ) zapowiadała przełom. I rzeczywiście. Kiedy dotarłam do Zakopanego – oczom moim ukazał się świat w stylu high-key. Było biało. I nadal sypało. (więcej…)

Kiedyś to były zimy!… tak chciało by się westchnąć przypominając sobie czasy, kiedy to śnieg był towarem dostępnym niemalże „od ręki” w sezonie od grudnia po koniec lutego… Dziś trzeba się cieszyć z pojedynczych dni, łapać chwile, kiedy zima zapuka do okna. (więcej…)

Świt… gęsta mgła otula szczyt, przenika stary bukowy las poniżej. Nie widać nic poza słynną sosną.
Powoli, minuta po minucie odsłania się oczom barwny świat jesiennych Pienin. W dole można już dostrzec to, co było dostępne jedynie dla ucha – Dunajec. Od góry horyzont zamyka bielejące się z dala pasmo Tatr.

Sokolica – symbol polskich krajobrazów.

(więcej…)

Droga nr 612 – chociaż szutrowa i wąska, dostępna dla wszystkich samochodów, także tych bez napędu 4×4. Można nią dotrzeć na koniec świata. Oczywiście koniec dawnego świata, starożytnej „Ultima Thule”.

Zachodnie Fiordy Islandii to jeden z najdalej wysuniętych na zachód krańców Europy (dalej są tylko Azory). Już sam ten fakt zachęca do wybrania tego kierunku, zwłaszcza, że w nagrodę można podziwiać surowe klify stromo schodzące wprost do Oceanu.
Jednak głównym celem wyprawy są w tym wypadku nie same widoki, a niezwykłe ptaki, które można tu spotkać w porze lęgowej. (więcej…)

Pobudka zimną kroplą w nos…
Niestety, tropik namiotu nie wytrzymał kolejnej deszczowej nocy.
Składany i rozkładany mokry, musiał w końcu zaprotestować.

Ale taka jest prawda o Islandii – woda jest tu wszędzie. (więcej…)