Półwysep Purekkari – najdalej na północ wysunięty przyczółek Estonii.

Położony w Parku Narodowym Lahemaa (oddalony zaledwie ok. 80 km od Tallina), głęboko wrzyna się swoją kamienistą plażą w spokojne wody Zatoki Fińskiej.

To naturalne, wąskie „molo”, dzięki któremu można suchą nogą wejść w głąb morza i stamtąd obserwować spektakl dziejący się na niebie i wodzie…

deszczowe chmury zbierające się nad lądem, ulewę, tęczę… a w końcu ciepłe światło zachodzącego słońca

i spokojny błękit wieczoru.

Lipcowy wypad w Karkonosze.
Wbrew obawom, że skoro lato i wakacje, to z pewnością w górach będą tłumy – na szlaku było zupełnie miło i spokojnie, a po czeskiej stronie, w Labskiej Boudzie – cisza i pustki. Może  wysokie ceny wystraszyły turystów, a może już taki urok schronisk położonych wysoko?
Niedaleko owej boudy znajdują się dwa piękne wodospady – moim zdaniem jedne z najbardziej atrakcyjnych w całych Karkonoszach. (więcej…)

Podkrakowskie skałki najlepiej smakują w maju i październiku. To właśnie wtedy najładniej kontrastują białe wapienne skały z jaskrawą zielenią wiosny lub feerią jesiennych kolorów. (więcej…)

Pierwszy przywitał mnie zamek w Olsztynie… nie, nie na Mazurach, a na południu, koło Częstochowy – tam, gdzie zaczynają się wapienne skały Jury Krakowsko-Częstochowskiej. Po przelotnym deszczu niebo pięknie się rozpogodziło. Zatrzymuję samochód na darmowym parkingu koło kościoła i wąską ścieżką wspinam się na wzgórze, z daleka obserwując stadko owiec wypasanych pod murami zamku. (więcej…)

„Przeminęły nad tobą czasy złe, zlane ludzką krwią. Ciągną inne, inne.  Lecz któż może wiedzieć, czy z plemienia ludzi, gdzie wszystko jest zmienne i niewiadome, nie wyjdą znowu drwale z siekierami, ażeby ściąć do korzenia macierz jodłową na podstawie nowego prawa, w interesie jakiegoś handlu lub czyjegoś niezbędnego zysku. Jakie bądź bytoby prawo, czyjekolwiek by było, do tych przyszłych barbarzyńców poprzez wszystkie czasy wołam z krzykiem: – nie pozwalam! (…) (więcej…)

Dopiero co śnieg ustąpił z pastwisk i hal Podhala. Ciepłe, wiosenne słońce ogrzało zmarzniętą ziemię, która odpowiedziała mieniąc się wszystkimi odcieniami fioletu.

Całe łany szafranu spiskiego (potocznie zwanego krokusami) pojawiły się w Tatrach Zachodnich, na Gubałówce czy nawet we wsiach położonych poniżej jak Witów czy Kościelisko.
Ale najwspanialej i najbardziej okazale zakwitła jak co roku Polana Chochołowska. (więcej…)

Wszyscy uciekli. Schowali się w schronisku, poszukali ciepłej kwatery, poszli na piwo.
Zostali tylko oni – czasem dumnie wyprostowani, częściej pochyleni, lekko zgarbieni; w grupkach lub samotni – karkonoscy strażnicy mgieł.

Nie wiedziałam czy to na pewno dobry pomysł.
Rano ruszałam na południe, a tymczasem całe Podhale tonęło w błocie zamiast w śniegu, który w szczątkowej postaci zajmował jedynie górne partie Tatr. Na szczęście prognoza pogody (kombinacja polskiego meteo.pl wraz z norweskim yr.no ) zapowiadała przełom. I rzeczywiście. Kiedy dotarłam do Zakopanego – oczom moim ukazał się świat w stylu high-key. Było biało. I nadal sypało. (więcej…)

Kiedyś to były zimy!… tak chciało by się westchnąć przypominając sobie czasy, kiedy to śnieg był towarem dostępnym niemalże „od ręki” w sezonie od grudnia po koniec lutego… Dziś trzeba się cieszyć z pojedynczych dni, łapać chwile, kiedy zima zapuka do okna. (więcej…)

Świt… gęsta mgła otula szczyt, przenika stary bukowy las poniżej. Nie widać nic poza słynną sosną.
Powoli, minuta po minucie odsłania się oczom barwny świat jesiennych Pienin. W dole można już dostrzec to, co było dostępne jedynie dla ucha – Dunajec. Od góry horyzont zamyka bielejące się z dala pasmo Tatr.

Sokolica – symbol polskich krajobrazów.

(więcej…)

Droga nr 612 – chociaż szutrowa i wąska, dostępna dla wszystkich samochodów, także tych bez napędu 4×4. Można nią dotrzeć na koniec świata. Oczywiście koniec dawnego świata, starożytnej „Ultima Thule”.

Zachodnie Fiordy Islandii to jeden z najdalej wysuniętych na zachód krańców Europy (dalej są tylko Azory). Już sam ten fakt zachęca do wybrania tego kierunku, zwłaszcza, że w nagrodę można podziwiać surowe klify stromo schodzące wprost do Oceanu.
Jednak głównym celem wyprawy są w tym wypadku nie same widoki, a niezwykłe ptaki, które można tu spotkać w porze lęgowej. (więcej…)

Pobudka zimną kroplą w nos…
Niestety, tropik namiotu nie wytrzymał kolejnej deszczowej nocy.
Składany i rozkładany mokry, musiał w końcu zaprotestować.

Ale taka jest prawda o Islandii – woda jest tu wszędzie. (więcej…)

Ultima Thule… – dla starożytnych to właśnie tu kończył się świat.
I chociaż dzisiaj znamy całą kulę ziemską,
Islandia nadal budzi skojarzenia krainy granicznej pomiędzy naszą planetą,
a… no właśnie, czym? Chyba już kosmosem. 

I nic dziwnego – mało jest takich miejsc na Ziemi, pod którymi aż tak by się gotowało… (więcej…)

Jeszcze jedno wspomnienie z krótkiej, ale niezwykle intensywnej wyprawy w Bieszczady ukraińskie.

Wrażenia bezcenne. (więcej…)

„Święty Mikołaju opowiedz jak tu było,
jakie pieśni śpiewano, gdzie się pasły konie?”
(Ballada o świętym Mikołaju)

Samotne jabłonie, pojedyncze krzyże, zarośnięte cmentarze. Dzika przyroda Bieszczad zaciera pamięć o jej dawnych mieszkańcach. Zostają tylko wspomnienia, opowieści i piosenki…
Ale czy tylko?

Po drugiej stronie Sanu, na Ukrainie, zaledwie parę kilometrów od granicy, wciąż toczy się życie podobne do tego przed wojną. (więcej…)

Siedem tysięcy mieszkańców, siedem wiosek, jedna rzeka – San.
Granica.
W 1945 wysiedlono wszystkich – po jednej i drugiej stronie.
Po wioskach pozostały tylko nazwy, nieliczne drzewa owocowe, krzyże i cmentarze. (więcej…)

Kto był w naszych polskich Błędnych Skałach lub Szczelińcu ten wie, co to takiego skalne miasto: labirynt skał o fantastycznych kształtach.
Stworzył go nie byle kto – jeden z najciekawszych architektów i rzeźbiarzy wszech czasów – Mr Erozja. Przez tysiące lat pracował w miękkim piaskowcu, by wydobyć z litej skały niezwykłe formy: arkady, wieże, wąskie przesmyki, pinakle, zaułki i jaskinie.

Po przejściu naszych „skalnych miast”, jeśli czuje się niedosyt wrażeń, koniecznie trzeba wybrać się do Czech, gdzie takich miejsc jest wiecej. (więcej…)

Marzyły mi się studia w Krakowie – historia sztuki na Collegium Maius.
Nie, nie planowałam zostać naukowcem siedzącym do końca życia w starych annałach! Wiedzę chciałam zdobyć po to, by móc się nią dalej dzielić łącząc słowo pisane z obrazem – szkicem, fotografią. Chciałam podróżować, poznawać świat, przybliżać go innym. (więcej…)

Czasem nasze plany zawodzą. I bardzo dobrze.
A plan tego dnia był taki: mgła, słońce i żubry.

Czwarta rano. Na polach mgły. Zapowiada się słoneczny świt. Są też dwa żubry, samce, przy porannym śniadaniu.  (więcej…)

Tak się pechowo składa, że dla fotografa przyrody najlepszą pogodą jest zazwyczaj ta, kiedy strasznie nie chce się wyjść z domu 😉
Ulewa, śnieżyca, mróz, wichura, burza czy gradobicie… żywioły nam służą :-). (więcej…)